O o o wat een jaar……
anahata
Waar het 14 maanden geleden ineens in een sneltrein vaart ging naar nieuwe spannende leuke en natuurlijk verdrietige dingen, Wim Helsdingen die mij ineens vroeg: Grietje, wil jij Anahata overnemen en het verder uitdragen? Die vraag kwam als een donderslag bij heldere hemel en daar had ik echt niet op gerekend, maar goed, hij had dus het volledige vertrouwen in mij en wie ben ik dan om nee te zeggen? Het was een kans voor mij om te groeien en met nog meer liefde en ontzag mijn werk te kunnen doen. Samen met Lammert en Ronnie naar de beurzen die steeds mooier en drukker werden. We hadden er echt zin in met z’n drieën en de weekenden waren steeds weer een feestje voor ons allemaal,
Er kwamen steeds meer nieuwe ideeën bij. Lammert zou in april de eerste beurs in Hoogeveen organiseren, spannend, maar iedereen die er van hoorde wilde op onze beurs staan.
Ik kreeg via de website van Anahata een aantal keer de vraag of ik mee wilde werken aan een televisie programma. De eerste keer schrok ik me te pletter en dat heb ik doorgestuurd naar lammert, de tweede keer was het een programma over Corona en hoe nu verder, ook niks voor mij dus doorgespeeld naar Sjaak, en toen kwam de derde mail… het zou gaan over bijzondere mensen in deze tijd, dan krabbel je je even achter je oor en denkt: ”3 keer, dat kan geen toeval zijn.”
Nu ben ik wel van: ”doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg”, maar steeds kwam de gedachte terug van: de wereld staat op z’n kop door al die zogenaamde geleerden en mensen die alles beter denken te weten, misschien word het wel tijd dat wij, de gewone mens, nu eindelijk opstaat en de wereld laat zien dat paranormaal en spiritualiteit en intuïtie volgen helemaal niet zweverig hoeft te zijn.
Dat je heel goed jezelf kunt ontladen en ontspannen, dat het snelle onrustige leven dat iedereen leid en alles wat we op tv en in de media te zien krijgen niet NORMAAL is en dat je dáár stapelgek van word.
Dus na een paar dagen denken twijfelen heb ik, mien magie zien 2 moaties gevraagd. Ik noem ze moaties, want het zijn voor mij 2 speciale wijze mannen die, zoals wij drieën merken (elkaar aanvullen tot 1 geheel, een drie-eenheid) of ze mee wilden doen, want het gaat vooral om wat we samen doen en ik had verwacht dat doen ze echt nooit, maar het mooiste gebeurde, ze zeiden allebei zonder na te denken: ”Ja dat gaan we doen”. Ik was zo blij als een jong kalf dat voor het eerst in een weiland kon, want wie had dat nou toch gedacht?
En natuurlijk had ik daarna heel veel twijfels van is het wel goed? Wat zal iedereen zeggen? Wat vind de familie ervan? Daarover denkende dacht ik: als ik het wil en mien 2 moaties zegt gelijk ja en mijn man en kids hebben er geen problemen mee, wat kan mij de rest dan schelen? Iedereen heeft wel wat te oordelen, maar ze weten de helft nog niet eens wat ik allemaal doe, dus boeit het me even niet ,ik vind t mooi.
En toen … kwam de LOCKDOWN alles staat stil, niemand weet nog wat wel kan en wat niet kan en waarheen en waarvoor. Mensen die je niet meer kan bezoeken, nergens meer heen zoals je gewend was, mensen die opstandig worden en mensen die zich terug trekken en het ergste, oudere mensen die ineens niemand meer spreken en dan al die zieke mensen niet te vergeten.
In het hele gebeuren heb ik steeds en nog steeds het vertrouwen gehad dat het allemaal weer goed komt en dat we hierna een beter leven zullen hebben, maar dan moet ik er wel bij zeggen dat ik me goed alleen kan vermaken en weinig nodig heb om plezier in het leven te hebben, voor mij is mijn gezin genoeg dus ik hoef niet zo nodig alles buiten de deur op te zoeken of vakantie in het buitenland e.d. dus aan de ene kant was het chaotisch, omdat je net een praktijk gestart bent en dan niemand meer mag helpen, maar aan de andere kant weer heerlijk veel tijd met je gezin en geen drukte van buitenaf.
Verbouwen
Dan intussen de verbouwing in ons huis die ook al vanaf januari aan de gang is en met de nodige tegenslagen is het eindpunt in zicht dus ook hier konden we lekker ons eigen gang gaan en hebben we alle tijd aan onszelf gehad en was het wel fijn dat al die andere verplichtingen niet door konden gaan, want anders had het nog langer geduurd. In de tussentijd nog een aantal bijzondere mensen leren kennen waar nog van alles mee gaat gebeuren, nieuwe dingen gedaan met mien moaties en een paar hele mooie dagen gehad.
Ideeën ontwikkelen en als dan m’n huis klaar is en het virusgedoe is achter de rug, dan zijn er weer nieuwe kansen en komen er vast hele mooie weekenden op de beurs, onze eigen beurs in Hoogeveen en wie weet wat nog meer.
Het was dus wat stil vanaf mijn kant, zoekend naar wat wil ik nu echt…. Nou daar zullen jullie in de loop van volgend jaar wel achter komen. Ik ga maar mee met de stroom, daar waar het heen gaat en er zullen mensen afvallen op de reis van Mien Magie en er zullen nieuwe mensen aan komen.
We gaan in ieder geval met veel liefde en vertrouwen verder naar 2021, ook al zei iedereen: ”2020 dat word mijn jaar of 2020 word een bijzonder jaar”.
Ja dat is het zeker geweest een bijzonder jaar maar niemand had zo’n jaar als dit verwacht.
Toch ben ik dankbaar voor dit jaar, een jaar waarin ik mezelf nog beter heb leren kennen waarin ik heb ontdekt waar je wat aan hebt en waar niet.
En terwijl ik deze laatste zin typ hoor ik Whitesnake op de radio met Here i go again, een liedje die ik op moeilijke momenten of op momenten waar ik keuzes moest maken vaak gehoord heb.
Dat zegt dus genoeg…. word vervolgt.